Jestem człowiekiem,
kobietą lub mężczyzną, Duszą, ciałem,
smutkiem, radością,
gniewem.
Jestem słońcem, co świeci na niebie
i oświetla ziemię,
i ożywia wszystko,
i daje radość.
Jestem ludźmi,
Bo oni są we mnie,
ja w nich również jestem,
jestem Wszechświatem.
Jestem – wszystkim.
To – ja.
Szkoda 🙁
właśnie nie, bo bezpośrednio na blogu ją pisałam. W przeciwnym razie wkleiłabym.
A masz gdzieś ją jeszcze? Chciałbym ją przeczytać.
Napisałam wcześniej inną wersję, gdzie był rytm, ale mi się skasowała, a drugi raz już nie potrafiłam powtórzyć :D.
Tylko to takie nietypowe, bo tu rytmu nie ma, ale, ładne!
Też do niedawna nie potrafiłam i w ogóle poezji nie rozumiałam, ale jakoś tak ostatnio taki talent się we mnie ujawnił :D.
Fajny tekst. Bardzo mi się podoba. Ja nie potrafię tak pisać