Witam serdecznie!
Jestem świeżo po jego obejrzeniu i nie myślałam, że cały serial skonsumuję za jednym zamachem, ale był tak wciągający, że nie mogłam się powstrzymać.😀
Jest to, tak w dużym skrócie serial o 13-letnim chłopcu – Jamie’m, który zamordował swoją koleżankę nożem kuchennym dlatego, że nie był akceptowany zarówno przez nią, jak i przez rówieśników. Chodziło o tytułowe dojrzewanie – o wyśmiewanie go przez tą koleżankę i rówie śników za to, że jestt brzydki, że nie ma dziewczyny, że nie umie nawiązać dobrej relacji z nimi { 3. odcinku widzimy, jak niezręcznie czuje się, rozmawiając z psycholog o tematach seksualnych, a jednocześnie uwielbiał zdjęcia erotyczne np. modelek}. Ta dziewczyna, którą zabił po pfostu powiedziała mu wprost, że nikt go nie będzie chciał, gdy on próbował się z nią umówić. Nie był popularnym chłopcem, choć jednocześnie bardzo inteligentnym i dlatego zadźgał koleżankę nożem, chociaż mówił, że jej nie zabił, choć miał nóż.
Tutaj pragnę się podzielić przemyśleniami z tego serialu.
Otóż w Uk., gdzie dzieje się jego akcja, nieletni przestępcy są trakttowani dużo lepiej, niż w Polsce i słusznie np. pozwolono Jamiemu, żeby wybrał sobie opiekuna – wskazał na ojca, który był obecny przy procedurach takich, jak zbieranie odcisków, pobieranie krwi, przeszukania, robienie zdjęć i w ogóle do Jamiego odnoszono się z szacunkiem.
A, co u nas jesyt?…
Za przeproszeniem darcie ryja na nieletniego, nie ma prawa do przysłowiowej szklanki wody, nie ma prawa do odpoczynku, do zjedzenia – tam Jamie w areszcie od razu dostał jedzenie i jeszcze policjant pytał się go, czy chce płatki.
U nas jest wymuszanie, manipulacje, straszenie i, jak ktoś okaże się niewinny, to nie otrzyma nawet zwykłego słowa przepraszam.
Nawet rozmowa z psychologiem wyglądała tAM inaczej – ona mu za własne pieniądze kupiła jego ulubioną gorącą czekoladę, żeby im się lepiej rozmawiało, a w Polsze w ogóle takie rozmowy, czy psychoterapia nawet z dorosłymi przypomina bardziej przesłuchanie i nawet głupiej wody nie dostAniesz. A to jest cholernie ważne, jeśli przepracowujemy trudne tematy/traumy, bo ciało wtedy dosłownie zżera samo siebie! A nawet podejrzewam, że psychologowi/psychiatrze pracowałoby się znacznie lepiej, gdyby popijali razem z pacjentem herbatkę, w tle leciałaby jakaś przyjemna muzyczka, jedliby kanapki itd. A to też forma terapii! Pacjent, nawet i głupi przestępca powinien mieć możliwość przejścia się po pokoju – jednak brak oceny i brak manipulacji bardziej skłaniają do przyznania się, niż darcie ryjo, straszenie, ocena itd. Nawet jedzenie potrafi rozmiękczyć nawet najbardziej zatwardziałego przestępcę, chociaż ludzie boją się tego praktykować, no, bo jak to jeszcze mamy takiego imbecyla karmić, dawać pić. ALe tutaj działa czysta fizjologia i w stanie relaksu mechanizmy obronne puszczają i wszystko można zrobić, jeżeli się wie, co się robi, tylko trzeba stworzyć odpowiednią atmosferę i właśnie ten serial pokazuje to znakomicie.
Zabolało mnie jednak, że ta psycholog, gdy wyciągnęła z niego prawdę, od razu odwróciła się od niego – chłopiec dostał etykietę zatwardziałego przestępcy, człowieka do naprawy. A u podłoża tego wszystkiego tkwiła po prostu samotność, brak akceptacji ojca, pewnie miał zaburzenia osobowości, a ja uważam, że jeszcze coś więcej. I w sumie system go stłamsił, a wystarczyło dać mu ciepło, a ta psycholog miała szansę.
Aż mnie serce bolało, kiedy po wydaniu opinii on aż krzyczał, jak go zabierali i z tego krzyku wynikał ból zawodu, że wszyscy go zawiedli.
Niestety smutne jest to, że w UK. dzieci trafiają do więzienia, nie za bardzo mają możliwość nauki, a powinny, żeby się dowartościować i mieć start, żeby nie myślały o głupotach.
Jednak tamtejszy system resocjalizacji i tak jest na wyższym pozionie, niż w Polsze, więc, mimo niedoskonałości i tak szacun dla nich, że się starają.
Tak, więc serial mocno mną wstrząsnął i dał bardzo dużo do myślenia.
Meega.